Maart en april

Lieve zanger,

Heb je het patroon ontdekt? Ik in ieder geval wel. Elke brief staat vol met wensen, dromen en ideeën, maar ik doe niets. Nou ja, niets .. Te weinig in ieder geval. Er lijkt simpelweg niet genoeg tijd te zijn. En ik weet dat dat alleen maar een idee is, een van de obstakels die mijn hoofd creëert. Dat obstakel bepaalt mijn keuzes, stuurt me onbewust de hele dag door, spant samen met mijn onderhuidse angsten.
En zo stromen de dagen, weken, maanden voorbij. Als ik er echt en eerlijk naar kijk, dan maak ik niet mijn potentiëel waar, leef ik een goed en mooi leven, maar wel een beetje aan de oppervlakte. Wanneer ik mijn ogen sluit, voel ik dat het anders kan: grootser, op een manier of misschien gewoon passender bij wat ik kan, bij wat ik wens voor mezelf en de maatschappij.
Dat was stap 1 - de bewustwording. Nu wordt het moeilijker. Ga ik ook iets doen met dit gevoel?

Een brief met een open einde.
Tot wensens

P.S. Een halve brief bleef liggen en ondertussen brak april al aan. Ik stuur je twee boeken en een kus.
Twee boeken met twee heel uiteenlopende figuren: de mooie, sterke, weemoedige mevrouw Verona en een ontroerend jongetje dat van boeken houdt.