's Ochtends wakker worden en een ander soort licht tussen de gordijnen zien schijnen. Je blote voeten op de koude grond, de gordijnen open trekken en een stille, witte wereld zien. Ik heb geen idee waarom de wereld plots nieuw lijkt en ik verwachtingsvol ben als een kind op Sinterklaasochtend. Ik hou van het geknars onder mijn voeten, van de koude lucht die je diep moet inademen, van mijn dochters verbazing (ze steekt een vingertje in de sneeuw en houdt het daarna op naar mij met de sneeuw die eraan blijft kleven), van het witte tapijt op bomen en struiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten