Taal volgens M

"Ik ben zo in de wolkjes met Parijs."

Speel!

Ik ben fan van Marieke van Dam sinds het eerste moment waarop ik haar leerde kennen. Ze moedigt ons aan om te spelen, om luchtigheid en plezier in ons dagelijkse leven te stoppen.
'Bij mij lukt dat niet, hoor', denk je misschien. Maar het kan. Echt.
Probeer het anders een keertje uit. Marieke organiseert een speelweek. Ik doe mee. Jij ook?

12/12 project

Dat ik zo weinig foto's maak, bedacht ik. En al zeker niet van het gewone huiselijke leven. Dat dat toch ook leuke herinneringen zijn voor later. En dat ze toch zo vreselijk snel groeit.

En dus zette ik een wekkertje op elk uur van een vrije zaterdag en nam ongeënsceneerde foto's van het kleine meisje dat zo groot wordt.

Van acht uur 's ochtends tot acht uur 's avonds, twaalf uur, twaalf foto's (nou ja, dertien dus eigenlijk).

De wereld volgens M

M: "De pappa's en de mamma's zijn de baas van de kinderen. De politie is de baas van de pappa's en de mamma's. En de Heere God is de baas van iedereen."
L: "Oh ja? En wat doet God dan als-ie de baas is?"
M: "Als er mensen zijn in Zuid-Afrika die honger hebben, dan gooit God broden naar beneden. En als ze geen brood lusten, gooit hij vogeltjes. Die mogen ze dan opeten."

Maart en april

Lieve zanger,

Heb je het patroon ontdekt? Ik in ieder geval wel. Elke brief staat vol met wensen, dromen en ideeën, maar ik doe niets. Nou ja, niets .. Te weinig in ieder geval. Er lijkt simpelweg niet genoeg tijd te zijn. En ik weet dat dat alleen maar een idee is, een van de obstakels die mijn hoofd creëert. Dat obstakel bepaalt mijn keuzes, stuurt me onbewust de hele dag door, spant samen met mijn onderhuidse angsten.
En zo stromen de dagen, weken, maanden voorbij. Als ik er echt en eerlijk naar kijk, dan maak ik niet mijn potentiëel waar, leef ik een goed en mooi leven, maar wel een beetje aan de oppervlakte. Wanneer ik mijn ogen sluit, voel ik dat het anders kan: grootser, op een manier of misschien gewoon passender bij wat ik kan, bij wat ik wens voor mezelf en de maatschappij.
Dat was stap 1 - de bewustwording. Nu wordt het moeilijker. Ga ik ook iets doen met dit gevoel?

Een brief met een open einde.
Tot wensens

P.S. Een halve brief bleef liggen en ondertussen brak april al aan. Ik stuur je twee boeken en een kus.
Twee boeken met twee heel uiteenlopende figuren: de mooie, sterke, weemoedige mevrouw Verona en een ontroerend jongetje dat van boeken houdt.

Februari - met vertraging

Lieve zanger,

Er zijn boeken waar je een tijdje in verdwijnt, waarvan de personages tot leven komen met al hun kleine eigenaardigheden. Dit is er zo eentje. Koester de woorden, ze helpen je door de koude maanden heen. En vrees niet, het einde is alweer in zicht. Elke ochtend is het een beetje lichter wanneer ik op de fiets stap en hoor ik de vogels die me vertellen dat zij de lente al voelen in hun verkleumde tenen.
Het kan een beetje donker worden in je hoofd en hart wanneer het buiten duister en koud is, ik ken dat. Het liefst wil ik me dan ergens verstoppen in een wollig hamsterholletje, tot het voorbij is.. Tot de wereld ontwaakt uit zijn winterslaap.
Deze winter gaat het beter. Ik heb bewust vrolijkheid, verrassingen en spelmomenten opgezocht en ingebouwd. En dat werkt. (Ik ging ook stiekem onder de zonnebank voor wat licht en warmte. Dat werkt ook.) En straks huppelen we weer door het zonovergoten bos, door de frisgroene weiden vol madeliefjes en vergeten we (bijna) alle somberheid en tristesse.

Tot huppelens.